Vorige week heb ik samen met mijn echtgenoot twee gezinnen opgezocht in Wit Rusland (Belarus) en kennisgemaakt met een land waar de tijd heeft stilgestaan. Ondanks dat we op dezelfde aarde wonen en in dezelfde tijd leven ontdekten wij dat  de samenleving daar heel anders is ingericht.

Het begon al bij de grens. De eigen auto moest tijdelijk officieel geimporteerd worden en bij terugreis weer geexporteerd worden. Een tijdelijke ziektekostenverzekering moest worden afgesloten. Hiervoor  zijn de nodige formulieren ingevuld en voorzien van geldige stempels. 3 uren nam dit in beslag. Je krijgt dan de neiging zoals dat in onze democratie mag, te protesteren. Maar we voelden toch wel aan dat we dat hier beter niet konden doen.

Aangekomen in de plaats waar de gezinnen wonen slaan we van de hoofdweg af en dan houdt de verharde weg  op. Door kuilen en zand bereikten we het terrein waar de flats staan. Hoe is het mogelijk dat hier de weg onverhard is? Waarom wordt daar door de overheid niets aan gedaan? En als de overheid er niets aan wil doen of er geen geld voor is waarom nemen de mensen hier dan zelf geen initiatief. Is er wel zoiets als een dorpsvereniging of bewonersoverleg? 

Dan de school. Een oud gebouw, naar het lijkt, is er in geen dertig jaren onderhoud aan verricht. Vindt de overheid dit niet belangrijk? De ouders van een van de kinderen zijn niet thuis, er is een oppas in huis voor twee maanden. De ouders werken tijdelijk in Rusland voor een beter salaris. Geweldig dat ouders zo hard werken om te voorzien in hun onderhoud. Maar waar is de overheid? Kunnen zij ook iets doen aan de werk- en leef omstandigheden van deze mensen. Een betonnen hal met kleine deurtjes en achter elk deurtje zag je dat er spullen werden verkocht. Dit was het winkelcentrum. Je krijgt de indruk dat dit een situatie is die al vijftig jaren hetzelfde is.  Mogen de ondernemers hier zelf initiatieven nemen om een bedrijf op te zetten?

Een trip naar een land waar  zo weinig vooruitgang is geboekt maakt je bewust hoe belangrijk het is dat  we een overheid hebben die wil luisteren naar de burger. Het is een  voorrecht om te wonen in een land waar scholen en overheidsgebouwen goed worden onderhouden, dat alle inwoners van ons land in een goed huis kunnen wonen, de infrastructuur in orde is, er vakbonden zijn die opkomen voor de belangen van werknemers, ondernemers de ruimte krijgen om te ondernemen, men voortdurend bezig is het onderwijs te verbeteren etc.

Laten we ons hier de komende jaren weer met hart en ziel voor in zetten. Waarbij we niet alleen denken aan ons eigen belang maar juist het algemeen belang!