De komende jaren zal veel zorg en ondersteuning via de gemeente geregeld gaan worden. De zogenaamde decentralisaties houden veel betrokkenen op dit moment bezig. Ambtenaren, raadsleden en wethouders bedenken hoe de nieuwe taken met minder geld uitgevoerd kunnen worden. De term die vaak wordt gehoord is “zelfredzaamheid”. We moeten veel meer op zoek naar datgene wat mensen zelf kunnen. Integenstelling tot het leunen op de overheid. Op zich is dat een goede ontwikkeling. We hebben een verzorgingsstaat opgebouwd die ervoor zorgde dat automatisch een beroep op de overheid kon worden gedaan. Naar de mogelijkheden van mensen zelf of hun netwerk werd niet gekeken. Omdat gemeenten straks fors minder geld krijgen om deze taken uit te voeren, wordt meer en meer gekeken naar de eigen mogelijkheden van mensen. Als wethouder sta ik zeker achter deze ontwikkeling. Niet alleen vanwege de financiele noodzaak maar zeker ook om de samenleving sterker te maken.

Daarom ben ik beducht voor de term “zelfredzaam”. Het leven kent voor de meesten van ons fases waarin we niet zelfredzaam kunnen zijn. Een handicap, ziek-zijn, ouder-worden-met-gebreken, het zijn tijden dat je het niet alleen redt. Als gemeente zijn we daarom op zoek naar mogelijkheden om de kracht van de samenleving naar boven te krijgen. En die kracht is er, zeker in Lopik met z’n negen kernen! Juist de wetenschap dat we als mens allemaal op z’n tijd kwetsbaar zijn, helpt om de ander een steuntje in de rug te geven. Immers, morgen kan ik degene zijn die het niet meer alleen redt. Vandaar de titel boven dit stukje. En dan mag duidelijk zijn dat ik vind dat we vooral toe moeten naar “samenredzaamheid”. Samen met mantelzorgers, vrijwilligers en professionals zoeken we naar de beste ondersteuning. Pas dan krijgt ook het woord “samenleving” echt inhoud!