Afgelopen weken heb ik op verschillende scholen in het basis- en voortgezet onderwijs met groepen jongeren gesproken over hoe zij de coronaperiode tot nu toe beleefd hebben. Het waren mooie gesprekken en ik was onder de indruk hoe open de jongeren waren. De gesprekken met verschillende groepen op de basisschool waren ontwapenend. Kinderen vertelden honderduit over hoe ze allemaal de coronaperiode beleefd hadden en waar ze tegen aan liepen. Zorgen werden gedeeld, sommige waren bang dat ze een niveau gezakt waren en anderen vonden juist het knuffelen met pake en bepe een groot gemis. Maar er was ook bravoure. Thuis les krijgen was toch soms ook best wel chill en iedereen had opeens een Chromebook of iPad (te leen van school). Het contact met vrienden was dan wel minder, maar daar hadden ze wel oplossingen voor bedacht. Vandaag spelen bij die ene vriend(in), morgen andersom of gezamenlijk afspreken in de speeltuin.

Ook de gesprekken op de middelbare scholen waren open. Iedereen is erg blij dat school weer open is. Het huidige hybride schoolsysteem, waarbij klassen gedeeltelijk online les krijgen en gedeeltelijk op school zijn, werd eigenlijk best gewaardeerd. Thuis kan je goed focussen en direct na de les het huiswerk afmaken. Op school is er juist weer ruimte om meer uitleg te krijgen en natuurlijk je klasgenoten te zien. Op sociaal gebied kwam naar voren dat het natuurlijk jammer was dat het spontane er enigszins af was. Maar dat er best manieren zijn te vinden om elkaar toch te treffen. Wat echt gemist werd, was het sporten met elkaar en dan met name de competitie.

De uitkomsten van deze gesprekken had ik eigenlijk niet echt verwacht en verrasten mij positief. Als ik artikelen lees over jongeren in coronatijd, dan lees ik eigenlijk elke keer hoe zwaar ze het hebben. De jongeren gaven zelf aan dat het best mee viel. Het gaf mij het gevoel dat we misschien te veel het vergrootglas leggen op hoe zwaar en vervelend corona is. Dat we daarom alles over één kam scheren en de problemen groter maken. Begrijp me goed, ik wil niet ontkennen dat voor veel jongeren corona een verschrikking is. Hun sociale leven is klein geworden en de negativiteit overheerst. De toenemende aanvragen bij het jeugdteam en de jongerenwerkers laten dat ook zien. Maar ik denk dat we ons meer bewust moeten zijn van het aanpassingsvermogen van onze jeugd. Het zijn uitvinders van hun eigen leven. Juist door alle ervaringen die ze nu al meemaken, hebben ze denk ik meer in hun mars dan wij ze wellicht toedichten. Deze jeugd kan wel eens weerbaarder zijn en beter toegerust zijn op veranderingen in de toekomst dan hun voorgangers. Laten we daarom met een ruime, liefdevolle blik naar de jongeren blijven kijken. Ze stimuleren en helpen als het (even) niet gaat.

Andries Bouwman, Wethouder Jeugd en onderwijs