Redacteur: Pieter-Jan de Jong

Zorgverzekeringen

In Nederland heeft de verzekerde bij het afsluiten van een zorgverzekering de keuze tussen restitutiepolis en naturapolis. Bij een restitutiepolis krijgt de verzekerde een volledige vergoeding en heeft de verzekerde keuzevrijheid tussen zorgaanbieders. Bij een naturapolis betaalt de zorgverzekeraar direct de zorgkosten, maar alleen de zorg van zorgverleners waarmee de verzekeraar een contract heeft, wordt volledig vergoed. De verzekeraar contracteert zowel bij de restitutiepolis als bij de naturapolis met de zorgverleners. De verzekerde heeft ook de keuze voor aanvullende verzekeringen en de hoogte van het eigen risico. De verzekerde kan niet kiezen of zij een verzekering met of zonder zorgplafond wil omdat dat een afspraak is tussen de hulpverlener en de zorgverzekeraar. Negen van de tien verzekeringsconcerns hanteren een zorgplafond in de contracten tussen hen en de zorgverlener.

Negatieve gevolgen van zorgplafond

Het zorgplafond zorgt er bij zorgverleners voor dat zij patiëntenstoppen invoeren. De zorgverlener zal namelijk geen patiënten gaan verzorgen als daarvoor niet wordt betaald. Dit is met name in de GGZ een slecht ontwikkeling gezien de huidige wachtlijsten. Op 21 juli 2021 heeft staatssecretaris Paul Blokhuis de Kamer bericht dat 75.000 mensen wachten op basis GGZ en specialistische GGZ. Het afschaffen van een zorgplafond zal de wachtlijsten verkorten. Uit onderzoek van de Nederlandse Zorgautoriteit volgt dat een derde van de ondervraagde zorgverleners een algemene of speciale patiëntenstop instelt voor het bereiken van het omzetplafond.

De verzekeraars nemen in de contracten met de zorgverleners vaak een doorleververplichting. Dat betekent dat de zorgverlener gehouden is om de behandelingen na het bereiken van het zorgplafond door te zetten. De zorgverlener mag de behandeling dus niet stoppen ondanks dat daarvoor geen vergoeding tegenover staat. De zorgverlener heeft mogelijkheden om verhoging van het plafond aan te vragen, maar dat wordt niet altijd toegewezen door de verzekeraar. Ook dit is een negatief effect van het zorgplafond. Dit soort scenario’s zullen zorgverleners, zoals psychologen en psychotherapeuten, niet stimuleren om hun werk te blijven doen of voor mensen om zorgverlener te worden. Dit heeft als gevolg dat wachtlijsten in de GGZ langer zullen worden want op dit moment bestaat een groot tekort aan psychologen en psychotherapeuten.

Tot slot bestaan er situaties dat een behandeling bij een zorgverlener wordt ingezet wiens omzetplafond is doorbroken en waarvoor hij dus geen vergoeding krijgt. In dat geval kan het zo zijn dat de verzekerde wel eigen risico moet betalen aan de zorgverzekeraar. De zorgverzekeraar verdient dan aan de behandelingen omdat de zorgverlener niet uitbetaald wordt. Dit is een perverse prikkel die het zorgplafond kan veroorzaken.

Argument zorgverzekeraars

Zorgverzekeraars geven als argument voor de zorgplafonds aan dat daarmee de kosten voor zorg beperkt worden gehouden. Dit argument zal op korte termijn van één jaar misschien houdbaar zijn. Maar uitstel van zorg in de vorm van patiëntenstoppen en wachtlijsten zal alleen maar tot meer zorg leiden. De kans dat de symptomen van de ziekte zullen eerder verergeren dan verminderen. Bovendien zal uitstel van zorg ook tot meer maatschappelijke kosten leiden. De tijd dat de patiënt wacht op zorg, zal niet de meest productieve periode zijn voor die patiënt.

Conclusie

Om zorgkosten te besparen helpt het niet om maar geen zorg te verlenen of zorgverleners niet te betalen voor zorg. Pak de echte problemen aan en richt je op preventie. Het instellen van een zorgplafond is in ieder geval niet een afdoende wijze om zorgkosten te besparen en zal alleen maar tot meer kosten leiden. Beperk de marktwerking en schaf het zorgplafond af.

Reageren? Mail ons op perspex@perspectief.nu of laat een reactie achter op onze sociale media!