Redacteur: Marnix Koops

In het moedige, rauw geschreven boek beschrijft Lale Gül (1997) hoe haar moeder (steevast aangeduid als Karbonkel) haar verbiedt om alle dingen te doen die voor ons als normaal worden gezien, zoals daten met iemand naar eigen keuze. Vooral het grote contrast met de vrijheid die haar broertje krijgt en de immense beperkingen die Lale krijgt opgelegd zijn opzienbarend. Haar broer mag hangen op straat, daten en seksen, terwijl Lale steeds te horen krijgt dat zij de familie-eer hoog moet houden en zich gepast dient te gedragen. Na de publicatie van haar boek wordt Lale door haar bloedeigen ouders uit de familie gezet en volgen er talloze doodsbedreigingen uit de conservatief islamitische gemeenschap in Nederland.

Naast dat Lale Gül vastberaden de onderdrukte rol van de moslimvrouw laat zien binnen de conservatieve islam, geeft ze ook een inkijkje in de beruchte salafistische koranscholen. Hierover schrijft ze dat de leraren – vaak geïmporteerd uit het Midden-Oosten – de jonge kinderen beelden laten zien van moslims die gemarteld worden (denk aan Oeigoeren of de Rohingya), om zo duidelijk te maken dat niet-moslims islamieten altijd vijandig gezind zouden zijn. Ook wordt verteld dat een man zijn vrouw altijd een corrigerende tik mag geven, aangezien een vrouw soms irrationeel en hysterisch kan zijn. Kinderen blootstellen aan beelden van oorlog en marteling om zo hun denken te beïnvloeden kan niet anders worden gezien als pure indoctrinatie. Daarnaast gaat het verkondigen dat vrouwen tweederangsburgers zijn en niet mogen ingrijpen na een corrigerende tik van hun echtgenoot in tegen artikel 1 van de Grondwet.

Het is bijna pijnlijk om te lezen dat Lale, samen met haar leeftijdsgenoten, in deze Koranscholen wordt onderwezen om een onderdanige vrouw te worden en zich bewust tegen de Nederlandse maatschappij te keren. Dit komt overeen met wat NRC en Nieuwsuur vonden in hun onderzoek naar het lesmateriaal van salafistische moskeescholen in 2019. In de boeken van de kinderen stond onder andere dat alle niet-moslims de doodstraf verdienen en homoseksuelen gestenigd moeten worden. Het volledig integreren van conservatieve moslims in Nederland lijkt mij dweilen met de kraan open zolang een deel van de kinderen in het weekend leren dat ongelovigen de doodstraf verdienen. Waarom zou je anticiperen in een samenleving waarvan de meerderheid allang ter dood veroordeeld had moeten zijn?

Ikzelf kom van een christelijke (gereformeerd vrijgemaakte) school, waar ik een fijne tijd heb beleefd. Ik ben dan ook een voorstander van de vrijheid van onderwijs, binnen bepaalde perken, want christenen moeten de ogen niet sluiten voor de realiteit. Een voorstander van het totale recht op alle vormen van bijzonder onderwijs gedoogt de Koranschool en zo ook radicaalislamitisch onderwijs. Zo haal je met goede bedoelingen het paard van Troje binnen, met in de buik van het paard niet-Nederlands sprekende leraren betaald vanuit Saoedi-Arabië die kleine kinderen indoctrineren en opzetten tegen ons land.

Laatst kwamen verschillende reformatorische scholen in het nieuws vanwege een anti-homoverklaring. Ouders van leerlingen werden gevraagd om schriftelijk afstand te nemen van homoseksualiteit. Dit soort praktijken vallen voor mij in dezelfde categorie als de vrouw onderdrukkende lessen van de Koranschool en beschamen mij om christen te zijn. Minister van Onderwijs Arie Slob (ChristenUnie) reageerde in eerste instantie dat artikel 23 van de Grondwet, de vrijheid van onderwijs, hem belette om hier actie tegen te ondernemen. Het is niet verrassend dat een ChristenUnie politicus niet wil tarten aan de vrijheid van onderwijs, maar als christelijke scholen niet op de vingers worden getikt na discriminatie van homoseksuelen, worden zo Koranscholen ook vrijgesproken.

Ik ben voorstander van vrijheid van onderwijs, binnen de perken van artikel 1 van de Grondwet. Dus, de scholen zullen zich moeten houden aan de wetten van Nederland waarin staat dat iedereen gelijk behandeld moet worden en waar geen ruimte wordt gelaten voor discriminatie. Als wij een vuist willen maken tegen de indoctrinerende praktijken binnen Koranscholen, kunnen reformatorische scholen niet altijd de hand boven het hoofd worden gehouden.

Lale draagt haar boek onder andere op aan haar jongere zusje, die tot op heden elk weekend verplicht naar de Koranschool gaat. Gül hoopt dat haar zusje blijft geloven in de gelijke waarde van de vrouw en haar eigen gekozen weg zal vinden, binnen of buiten de islam.