Vanmorgen – 19 maart 2005 – reed ik al vroeg over de Zeldertseweg. Het was al wel licht, dus zo vroeg was het ook weer niet. De mist hing over het land. Van menselijke activiteit was nog niet veel te bekennen. Van de dieren des te meer. De weidevogels zijn al weer terug en lieten zich horen. De eenden, meerkoeten, wat waterhoentjes, maar ook zwanen, ganzen (waaronder twee brandganzen) en meeuwen waren volop in de weer. En ik zag ook nog twee reeën die rustig hun gang gingen.

Maar er waren ook al mensen actief! De knotgroep Hoogland-West had haar laatste knotdag van dit seizoen. Heel de winterperiode is ze actief geweest om de bomen in het buitengebied te knotten. Nu de bomen beginnen uit te lopen is het knotseizoen voorbij.
Deze laatste dag heb ik meegemaakt om eens te ervaren wat deze mensen doen in het landschapsbeheer. De ervaren knotters hadden al gauw hun boom gevonden en gingen aan de slag. En ik, als onervarene, hield een enorme boom over! Gelukkig had ik een enthousiaste zoon bij me, zodat we ons niet lieten kennen!
En ik wil u wel bekennen: we hebben genoten! Het was goed om zo samen in de buitenlucht te werken. Met mensen die hart hebben voor het landschap en zich daarvoor vrijwillig inzetten. Wat ik nu één keer deed, hadden zij er al een heel seizoen op zitten – van twee keer per maand knotten, soms onder barre weersomstandigheden. En meerderen doen het al jaren. Ik heb daar veel bewondering en waardering voor.

Maar het is ook mooi om zo te kunnen genieten van Gods schepping. We hebben vaak zorgen om de schepping als we letten op de achteloosheid waarmee mensen omgaan met de natuur. Maar laten we daar niet alleen bij stil staan. We mogen, ja moeten, ook zorgen voor de schepping. De schepping, "een prachtig boek waarin alle schepselen, groot en klein, als letters zijn, die ons te aanschouwen geven wat van God niet gezien kan worden, namelijk zijn eeuwige kracht en goddelijkheid" (Nederlandse Geloofsbelijdenis, artikel 2). Wat is dat mooi om dat zo te ervaren, gezeten boven in een wilg.