Arm geworden

Zo arm dat we opgehouden zijn

Te vragen naar elkaar

Naar God

Naar ons zelf

Altijd winter

Maar zonder kerstfeest

 

God alleen gelaten

Als verhaal in een stal

Een ster bestudeerd

Maar niet gevolgd

Een engelenkoor

Dat niet boven de TV uitkomt

 

Soms ben ik bang

Dat niemand meer durft vragen

Naar de naam  van een ander

Maar enkel naar functie

En sofi-nummer

En zij zonder functie

Zonder beroep

Zonder geld

Hebben het recht verspeeld

Op een naam

 

Verscholen achter

bier en grootspraak

gordijnen en luxaflex

niemand die voor hem spreekt

 

Soms ben ik bang

Dat het verlangen is gedoofd

De hoop is opgegeven

Dat we kennen

God

De ander , Onszelf

 

Een paar die nog wachten

Tot iemand vraagt

Wie ben je eigenlijk?

Waarom ga je niet met me mee?

 

Dit is de kop van een gedicht uit een bundel van het bisschoppelijk bureau van de Oud-Katholieke Kerk  van Nederland.

Het trof mij omdat ik er zoveel in lees wat er ook rond mijn portefeuille welzijn, zorg en sociale zaken afspeelt.

 

Oud en der dagen zat wordt wel gezegd van heel oude mensen. Maar jong en overdag al zat is een verschijnsel wat van jongeren ook steeds meer wordt gezegd.

Je vraagt je af waarom psychische klachten bij jongeren zoveel meer voorkomen. Het arm hebben aan liefde, zorg en belangstelling?

 

Het arm hebben aan bezit drijft steeds meer mensen de kou in, letterlijk ook. Het telefoontje van de vrouw die klappertandend meldde dat de elektriciteit en gas waren afgesloten, was daarvan een illustratie.

 

De anonieme kerstkaart die ik ontving met daarop de “kerst”-wens;

‘Ik hoop dat u net zulke rot kerstdagen hebt als ik’ , spreekt boekdelen.

Medewerkers van de Dienst Arbeid en Inkomen hebben deze verhalen mogelijk nog veel meer keren gehoord.

 

De schuld waardoor mensen terecht komen in deplorabele omstandigheden kunnen we niet op voorhand leggen bij de harder wordende samenleving. Ieder individu draagt zelf verantwoording voor zijn of haar handelen.

 

Maar toch zou het kunnen helpen als we belangstelling hebben voor de ander. Dat kan je collegaatje, je buurman, die kennis, de klant zijn.

 

Gaat dat niet erg ver?

 

Volgens mij moet de ander het voelen dat we oprecht belangstelling hebben, dat we elkaar aanspreken niet als het geval, dossier of sofi-nummer.

 

Als we het goed doen wordt ontmoeten,

ont- moeten. Niet moeten maar willen.

Goede kerstdagen met allen die u dierbaar zijn.

 

Piet van der Sluijs.