Het Malieveld wordt druk bevolkt deze weken. Leraren, boeren, jeugdzorgmedewerkers en bouwers willen gezien en gehoord worden in de vele crises die ons land bezighouden. Gekscherend maakte De Speld al een rooster voor het Malieveld voor 2020.

Er is veel onvrede. Gert-Jan Segers schetst in De Verloren Zoon dat die onvrede wel eens zou kunnen voortkomen uit een dieperliggend probleem van het missen van een thuis. Hij wil bouwen aan een samenleving met aandacht, waar we thuiskomen op een plek waar we echt gezien worden.

Ik denk dat we daar letterlijk zo snel mogelijk aan moeten gaan bouwen. Bijvoorbeeld door nieuwe woonvormen tussen thuis en het verpleeghuis te realiseren. Plekken waar mensen elkaar ontmoeten, waar ze zich veilig voelen en zorg kunnen ontvangen als ze dat nodig hebben of krijgen. Plekken waar ze gezien worden. En die voor iedereen betaalbaar zijn.

Tot nu toe lijkt niemand zich echt verantwoordelijk te voelen hiervoor te zorgen. Op een paar mooie initiatieven na blijft het stil. En dus verpieteren mensen eenzaam in hun woning, raken mantelzorgers overbelast en liggen de spoedeisende hulpen vol met ouderen die thuis zijn omgevallen en met goed fatsoen niet terug kunnen.

Onze verpleeg- en verzorgingshuizen zijn zich de laatste jaren meer en meer gaan richten op ouderen met een hoge zorgindicatie (en dus hogere inkomsten en lagere risico’s?). Ze konden ook weinig anders. Uiteindelijk lijkt ook dit een effect van het neoliberaal beleid van de laatste decennia.

Onze corporaties hebben nauwelijks investeringsruimte, moeten ook bouwen voor starters en hun woningen verduurzamen. Gemeenten hebben nauwelijks grond, en vanwege alle tekorten is de verleiding groot om te verkopen aan de hoogste bieder. Het blijft dus bij intenties en mooie woorden; bij wijzen naar en wachten op elkaar.

Er moet snel wat gebeuren. En het mooie is; als de overheid de regie neemt op dit onderwerp, en nieuwe aantrekkelijke en betaalbare woonvormen voor de oudere generatie laat bouwen, komen er veel woningen vrij voor de jongere generaties die nu nergens terecht kunnen.

Als we wachten tot onze ouderen het Malieveld bezetten, of hun recht gaan halen bij de Raad van State, kunnen we lang wachten. We kunnen ervoor kiezen deze crisis te laten doorsudderen. Maar dan bouwen we niet aan een samenleving met aandacht en overvragen we mensen. Kwetsbare ouderen en hun mantelzorgers zijn daarvan de dupe.

Joëlle Gooijer-Medema is fractievoorzitter voor de ChristenUnie in Delft, werkt bij het Leger des Heils en heeft hart voor de ouderenzorg.

Elke maandagmiddag verschijnt op deze plek een nieuwe column van één van onze columnisten. Vorige week schreef Anja Haga de column 'Green deal kan niet wachten'. Tot volgende week!