Waardering en verguizing liggen nogal eens dicht bij elkaar! Soms over hetzelfde onderwerp. Dat ondervond ik deze week bij twee presentaties over de Nota Binnenstedelijke Vernieuwing.

Dinsdagavond mocht ik dan eindelijk de langverwachte nota in een afgeladen raadszaal aan de raad presenteren. Niet alle fracties waren er, wel veel publiek. En terecht. Want het gaat ergens over. We gaan weer met elkaar nadenken over de toekomst van onze stad - in het bijzonder over de vroeg-naoorlogse wijken Kruiskamp-Koppel, Liendert-Rustenburg en Randenbroek-Schuilenburg. De openbare ruimte in die wijken is verouderd en hoognodig aan een opknapbeurt toe. Ook is een andere visie op wonen en woonomgeving ontstaan.
Een van de voorstellen van het college is om in de groene zone tussen Liendert en Rustenburg – het ‘waterwingebied’ – ruimte te zoeken voor een nieuwe school, ingericht volgens de moderne inzichten van de ABC (Amersfoortse Brede Combinatie) – school. De verouderde schoolcomplexen kunnen dan worden gesloopt om ruimte te bieden aan nieuwe woningbouw, het liefst van een soort die gewenst, maar niet (voldoende) in de wijk aanwezig is.
Dat dit voorstel weerstand zou oproepen, kon ik weten. Maar het totale gebrek aan bereidheid bij sommige raadsleden en een deel van het publiek om rustig de voors en tegens met elkaar af te wegen verbaasde me wel (een beetje).


Maar er zijn ook andere geluiden. Want donderdag mocht ik hetzelfde doen voor een huurdervereniging in Liendert, voornamelijk bestaande uit senioren. Die begrepen maar al te goed dat de volkshuisvestelijke visie op ouderen totaal is veranderd sinds de bouw van eerdergenoemde wijken. En ook dat het wenselijk is om zo lang mogelijk zelfstandig te kunnen blijven wonen in een schone en (sociaal) veilige omgeving. En dat dat iets betekent voor huisvesting, zorgaanbod en woonomgeving.
Tegen die achtergrond werd een aanpak van het waterwingebied wel gewaardeerd. Een aanpak die het veiligheidsgevoel in het park moet verbeteren. Uiteraard mocht het groen niet verdwijnen, maar het mocht wel wat meer worden dan een hondenuitlaatgebied. En dat is ook de bedoeling van deze wethouder, die van parken in de stad houdt. Maar wel parken voor iedereen en niet gemonopoliseerd door enkelingen, ten goede of ten kwade.


Applaus en afkeuring waren dus mijn deel deze week. Gelukkig doen we het daar niet voor. We zoeken als college en als wethouders het goede voor de stad. Dat zal meer dan eens de belangen van het individu raken. Die belangen zullen we ook goed moeten afwegen. Maar een samenleving, zeker in een dichtbevolkte omgeving, is alleen mogelijk als we ook accepteren dat soms het individuele belang moet wijken voor het collectieve.
Ik hoop dat de gemeenteraad de moed heeft om die discussie aan te gaan. Althans, in eerste instantie de ruimte schept om die discussie te voeren.