“De voorgestelde voorzieningen zijn te laag, meer copings-ledges-transitions, spines, minimale hoogte 1,20.” ”De kom varieert in hoogte van 90 cm naar 180 cm. Gezien de omvang is het verder niet zinvol om meer verschillen aan te brengen. De voorziening wordt dan te gefragmenteerd.” “Bredere quarterpipe, zodat er meer mensen tegelijk kunnen skaten, anders is het te gevaarlijk. Ook de grind moet langer. In plaats van 2 grindblokken, 1 langere en een coping erop.” “Wemblygap moet trap hebben in plaats van rechte rail naar beneden”. “Fullpipe is niet gevaarlijker dan elke andere skatevoorziening.”


Bent u er nog? Waarschijnlijk hebt u wel een idee waar dit over gaat. Maar begrijpt u het ook? Bovenstaande citaten komen uit een reactienota over skatevoorzieningen. De afgelopen maanden is er op enkele plaatsen in de stad gesproken over het voornemen van de gemeente om skatevoorzieningen aan te passen en enkele nieuwe toe te voegen. Uiteraard maakt dat de emoties los. Deels uit NIVEA-gedrag (Niet In mijn Voor- En Achtertuin), want ieder heeft zo zijn ideeën bij “die skaters”. Deels ook inhoudelijk. Want de gebruikers proberen de voorstellen zo mooi mogelijk te maken. En die arme wethouder, die er niet zo veel van weet, moet dat allemaal beoordelen!


Elke groep in onze samenleving heeft zo zijn eigen jargon. Gemeentelijke stukken bijvoorbeeld hebben hun eigen taalkleed – het zogenaamde "ambtelijk taalgebruik”. Als burger verbaas je je soms over de ingewikkelde brieven die je van de overheid krijgt. En iedere ambtenaar neemt zich heilig voor daar niet aan mee te doen. Maar ik verzeker u, ondanks alle goede voornemens, je neemt dat taalgebruik over als je langer in dat wereldje verkeert. Hetzelfde gebeurt in de juristerij. Alle overwegingen moeten juridisch waterdicht geformuleerd worden. Maar het resultaat is vaak een brij, die na drie keer lezen toch nog vraagtekens achterlaat. En treft het kerkelijke begrippenkader ook niet vaak dat verwijt?


Ik vind het een interessant onderdeel van mijn functies in kerk en samenleving. Zoveel verschillende mensen en zoveel verschillende achtergronden en denkwerelden. Er is een risico dat ieder in zijn eigen wereldje onderduikt. Dat leidt tot langs elkaar heenpraten. Zou geüniformeerd taalgebruik dan de oplossing zijn? Ik denk het niet, zo dat al mogelijk zou zijn. Ieder samenlevingsverband heeft zijn eigen begrippen. Samenleven betekent juist elkaar die ruimte geven. Maar samenleven betekent ook dat we proberen ons in te leven in de leef- en denkwereld van de ander. Evengoed als we Engels moeten leren om met een Engelsman te communiceren. Daar hebben we woordenboeken voor.

Gelukkig had één van de skatende insprekers een verklarende woordenlijst bijgevoegd…!